Wat weet een mens over het leven van zijn ouders? Als je jong bent denk je er niet bij na. Je ouders zijn er gewoon en je moet naar school, aan de studie, werk vinden, je komt een partner tegen, je zoekt een huis al dan niet met de zorgen van een hypotheek, je start een gezin en voor je het weet ben je de veertig al (ver) gepasseerd en ga je terug kijken in de tijd. Vaak komen er dan ook vragen over hoe je ouders met al die zaken zijn omgegaan. Wat hebben zij meegemaakt, hoe stonden zij in het leven?

Zo verging het ook Michiel Nijsen. Zijn vader Otto Nijsen was geboren op 17 september 1924. Otto is al 38 jaar wanneer Michiel in december 1962 wordt geboren. Na Michiel volgen er nog twee dochters. Otto overlijdt in januari 2003 als Michiel 40 jaar is.

Mondjesmaat heeft Otto verteld over zijn ervaringen in de tweede oorlog. Duidelijk is wel dat Otto er een trauma aan over gehouden heeft. Michiel is zich in de oorlogservaringen van zijn vader gaan interesseren, stuit op vragen maar kan die niet meer aan zijn vader voorleggen.Hij is dus op onderzoek uitgegaan. Dit boekje verhaalt hierover. Michiel heeft de indruk dat Otto’s oorlogstrauma niet in de Belgische periode is ontstaan, maar in de Duitse periode in 1945. Die Belgische dagen zullen waarschijnlijk wel een schok zijn geweest, de ontwikkelingen volgden elkaar zo snel op en de gevechtstroepen zijn doorgaans gefocused op maar één doel: het veroveren van een bepaalde stelling. Die schuiven steeds maar vooruit. Later –in Duitsland- en dan praten we over een periode van enkele maanden, treedt er een zekere mate van rust op. Het is goed voorstelbaar dat er dan een “zootje ongeregeld” komt, die de zaak onder controle houdt en die dan de beest gaat uithangen. Bij de Russen was dat zeker zo,die waren daar neergezet om de zaak te bezetten en ze  gaan hun boekje te buiten.